Czym jest BBC Micro:bit
BBC Micro:bit – jest podręcznym, kieszonkowym, w pełni programowalnym komputerem wielkości połowy karty kredytowej. To maleństwo wyposażone jest w procesor oraz różne czujniki: temperatury, akcelerometr (mierzący ruch i położenie), czujnik magnetyczny (który może działać jak kompas), przyciski oraz mały ekran diodowy. Płytkę uzupełnia 5 złączy bananowych oraz kilkanaście dodatkowych złącz pozwalających na późniejszą rozbudowę urządzenia.
To wszystko sprawia, że w kilka chwil uczeń potrafi zamienić kawałek zwykłego kartonu w inteligentny zegarek lub opaskę fitness. Stworzy miniaturowe laboratorium przedmiotowe, opracuje mini-grę lub kontroler gry opracowanej np. w Scratchu. Zaprojektuje szalony instrument muzyczny, albo urządzenie monitorujące rozwój roślin i zwierząt.
Jak to działa
Urządzenie zostało zbudowane w celach edukacyjnych, dlatego obsługa jest uproszczona do granic możliwości. Po otwarciu przeglądarki, napisaniu programu, gotowy kod ląduje w urządzeniu, które je natychmiast wykonuje. Dzięki temu, że urządzenie zasilane jest bateriami lub z gniazda USB, gotowy projekt może zostać umieszczony praktycznie w dowolnym miejscu.
Urządzenie jest dodatkowo wyposażone w moduł Bluetooth. To sprawia, że może „rozmawiać” z innymi urządzeniami, smartfonem lub nawet z innym komputerem. Stąd o krok do Internetu Rzeczy (IoT).
Pracę z Micro:bit możesz tez rozpocząć bez urządzenia. Środowisko Make Block jest wyposażone w wirtualnego Micro:bita.
Dla kogo
Choć konstrukcja wydaje się prosta a nawet zabawna, urządzenie jest potężną pomocą dydaktyczną na każdym etapie edukacyjnym. Przygodę z Micro:bit rozpocząć można od środowiska MakeCode, gdzie nawet bez użycia urządzenia, bazując na wirtualnej płytce, uczymy się podstaw kodowania językiem wizualnym.
Następnie nauczyciel wyposażony w fizyczne urządzenie, może zaprosić uczniów do wykonania mikroprojektu, czyli rozwiązania wybranego problemu lub zadania. Na stronie Micro:bit można znaleźć ogrom materiałów dydaktycznych i inspiracji, choć ja rozpocząłem moją przygodę od książki Damiana Szymańskiego „Micro:bit – Kurs Programowania dla dzieci, rodziców i nauczycieli”. Gdy uczniowie opanują podstawy, nauczyciel może przejść do trudniejszych projektów lub kodowania tekstowego z użyciem języka Python lub JavaScript.
Co mówią badania
Micro:bit został zaprojektowany przez BBC w Wielkiej Brytanii przy współpracy z wieloma partnerami edukacyjnymi i technologicznymi. Konsorcjum to sfinansowało i wyprodukowało milion tych urządzeń, a następnie wyposażyło w nie każdego 11. i 12. latka w Wielkiej Brytanii. Te jak i inne podobne programy edukacyjne stały się źródłem wielu badań i analiz dotyczących użyteczności, rozwoju kreatywności, korzyści płynących z wykorzystywania tego typu technologii w czasie standardowych lekcji lub projektów edukacyjnych.
Badacze dostrzegli niezwykle pozytywną reakcję uczniów na zajęcia realizowane z wykorzystaniem Micro:bita. Uczniowie oceniali wysoko to urządzenie dodając, że jest łatwe w obsłudze, przyjemne i przydatne w nauce programowania. Co więcej dostrzegali oni, że praca grupowa jest kluczowym elementem nie tylko rozwijania umiejętności programowania, ale także umiejętności rozwiązywania problemów (Gibson, Bradley, 2017).
Kolejna grupa uczniów dostrzegła, że pracując z innymi, nauczyli się lepiej rozwiązywać problemy, zadawać lepsze pytania, podejmować decyzje jak również przedstawiać i prezentować pomysły. Nauczyciele przygotowujący się do tych zajęć przyznawali, że mieli okazję nauczyć się kompetencji XXI wieku w tym doskonalić nowe sposoby myślenia, umiejętność współpracy, wspieranie innych (Korhonen, Salo, Sormunen 2019).
- Gibson S., Bradley P. (2017) A study of Northern Ireland Key Stage 2 pupils’ perceptions of using the BBC Micro:bit in STEM education, The STeP Journal Student Teacher Perspectives, Vol 4 (1) s. 25-36.
- Korhonen T., Salo L., Sormunen K., Making with Micro:bit: Teachers and Students Learning 21st Century Competences through the Innovation Process, FL2019: Proceedings of FabLearn 2019March 2019 Pages 120–123 https://doi.org/10.1145/3311890.3311906